PRoMete feat. Nargis Majidli - 14
текст песни
2
0 человек. считает текст песни верным
0 человек считают текст песни неверным
PRoMete feat. Nargis Majidli - 14 - оригинальный текст песни, перевод, видео
- Текст
- Перевод
Biz nəyin axtarışındayıq görən?
Bu illər nə öyrədir və ya nələr alır bizdən?
Uşaqlıq oyunlarımız oyunlardan reala dönür
İndi həyat məcbur edir, deşik axtar qaç-gizlən!
Nə qalacaq bizdən? Nə? İzlər?
Ya da özünə qapanıb içini boşalda bilməyən sözlər?
Mən 11 ildir qələmə dostam
Və 11 ildir boşdur poçtam
Yazıram cavab gəlmir
Mən axtarışdayam
Hər qarışda onu tapacağımdan əmin idim
Amma yaş keçdikcə ümidim itir
Labirintlər ortasındayam
Sözüm iti gündən-günə faydası nə?
Öyrədin qaydasını
Bəlkə həyat adlanan komediyada mən də rol aldım
Qaçacam özümdən də
Gizlənəcəm o ağacın kolgəsində
O ağacı özüm əkmişəm
Ya da çəkmişəm
Sonra silmişəm
Siz həyatı ciddiyə aldıqca
Mən oyun bilmişəm
İkiləşmişəm
Bir tərəfim bağçaya gedəndə
Bir tərəfim gedib işə
Mən ən çox özümə gülmüşəm
İllərin qazandırdığı qırışlardır
Başqa heç nə
Olmur bu zolaqları
Qırışlarsız keçmək
Hər dəfə çətinliyə düşdükcə fikirləşirsən köçmək
Amma nə dəyişəcək ki, bu köçlə?
Qaça biləcəksənmi əsas köçdən?
Həyat çapar, biz köhlən
Gündən günə köhnəl və köhnəl!
Qədir ağacının meyvəsini yeyir kimlər ki
Sən də ümid edirsən?
Yenə nə yığışmısan?
Sən yenə hara gedirsən?
Qaçacam özümdən də
Gizlənəcəm o ağacın kolgəsində
O ağacı özüm əkmişəm
Ya da çəkmişəm
Sonra silmişəm
Siz həyatı ciddiyə aldıqca
Mən oyun bilmişəm
İkiləşmişəm
Bir tərəfim bağçaya gedəndə
Bir tərəfim gedib işə
Mən ən çox özümə gülmüşəm
Bu illər nə öyrədir və ya nələr alır bizdən?
Uşaqlıq oyunlarımız oyunlardan reala dönür
İndi həyat məcbur edir, deşik axtar qaç-gizlən!
Nə qalacaq bizdən? Nə? İzlər?
Ya da özünə qapanıb içini boşalda bilməyən sözlər?
Mən 11 ildir qələmə dostam
Və 11 ildir boşdur poçtam
Yazıram cavab gəlmir
Mən axtarışdayam
Hər qarışda onu tapacağımdan əmin idim
Amma yaş keçdikcə ümidim itir
Labirintlər ortasındayam
Sözüm iti gündən-günə faydası nə?
Öyrədin qaydasını
Bəlkə həyat adlanan komediyada mən də rol aldım
Qaçacam özümdən də
Gizlənəcəm o ağacın kolgəsində
O ağacı özüm əkmişəm
Ya da çəkmişəm
Sonra silmişəm
Siz həyatı ciddiyə aldıqca
Mən oyun bilmişəm
İkiləşmişəm
Bir tərəfim bağçaya gedəndə
Bir tərəfim gedib işə
Mən ən çox özümə gülmüşəm
İllərin qazandırdığı qırışlardır
Başqa heç nə
Olmur bu zolaqları
Qırışlarsız keçmək
Hər dəfə çətinliyə düşdükcə fikirləşirsən köçmək
Amma nə dəyişəcək ki, bu köçlə?
Qaça biləcəksənmi əsas köçdən?
Həyat çapar, biz köhlən
Gündən günə köhnəl və köhnəl!
Qədir ağacının meyvəsini yeyir kimlər ki
Sən də ümid edirsən?
Yenə nə yığışmısan?
Sən yenə hara gedirsən?
Qaçacam özümdən də
Gizlənəcəm o ağacın kolgəsində
O ağacı özüm əkmişəm
Ya da çəkmişəm
Sonra silmişəm
Siz həyatı ciddiyə aldıqca
Mən oyun bilmişəm
İkiləşmişəm
Bir tərəfim bağçaya gedəndə
Bir tərəfim gedib işə
Mən ən çox özümə gülmüşəm
Что мы ищем, провидец?
Чему нас учат или что отнимают у нас эти годы?
Наши детские игры превращаются в реальность.
Теперь жизнь заставляет нас найти лазейку, бежать и прятаться!
Что останется от нас? Что? Следы?
Или слова, замкнутые в себе и неспособные опустошить своё нутро?
Я переписываюсь уже 11 лет.
И моя почта пуста уже 11 лет.
Пишу, но ответа нет.
Я ищу.
Я был уверен, что найду его в каждом дюйме.
Но с возрастом моя надежда теряется.
Я блуждаю по лабиринтам.
Какой толк от моих резких слов день за днём? Ты научил меня правилам.
Может быть, я тоже сыграл роль в комедии под названием жизнь.
Я убегу от себя.
Я спрячусь в тени того дерева.
Я сам посадил это дерево.
Или нарисовал его.
А потом удалил.
Когда ты относишься к жизни серьёзно,
Я научился играть.
Я разделён.
Одна моя сторона стремится в сад.
Другая — в работу.
Я больше всего смеялся над собой.
Морщины, которые накопились за годы.
Ничего другого.
Эти дороги невозможно пересечь.
Без морщин.
Каждый раз, попадая в беду, ты думаешь о переезде.
Но что изменится с этим переездом?
Сможешь ли ты убежать от главного?
Жизнь бежит, мы стареем.
С каждым днём мы становимся старше и старше!
Кто ест плод с древа власти?
Ты тоже надеешься?
Что ты снова собрал?
Куда ты снова идёшь?
Я убегу от себя.
Я спрячусь в тени этого дерева.
Я сам посадил это дерево.
Или вырвал его.
А потом удалил.
Когда ты относишься к жизни серьёзно.
Я научился играть.
Я стал раздвоенным.
Одна моя сторона идёт в сад.
Другая сторона идёт на работу.
Я больше всего смеялся над собой.
Чему нас учат или что отнимают у нас эти годы?
Наши детские игры превращаются в реальность.
Теперь жизнь заставляет нас найти лазейку, бежать и прятаться!
Что останется от нас? Что? Следы?
Или слова, замкнутые в себе и неспособные опустошить своё нутро?
Я переписываюсь уже 11 лет.
И моя почта пуста уже 11 лет.
Пишу, но ответа нет.
Я ищу.
Я был уверен, что найду его в каждом дюйме.
Но с возрастом моя надежда теряется.
Я блуждаю по лабиринтам.
Какой толк от моих резких слов день за днём? Ты научил меня правилам.
Может быть, я тоже сыграл роль в комедии под названием жизнь.
Я убегу от себя.
Я спрячусь в тени того дерева.
Я сам посадил это дерево.
Или нарисовал его.
А потом удалил.
Когда ты относишься к жизни серьёзно,
Я научился играть.
Я разделён.
Одна моя сторона стремится в сад.
Другая — в работу.
Я больше всего смеялся над собой.
Морщины, которые накопились за годы.
Ничего другого.
Эти дороги невозможно пересечь.
Без морщин.
Каждый раз, попадая в беду, ты думаешь о переезде.
Но что изменится с этим переездом?
Сможешь ли ты убежать от главного?
Жизнь бежит, мы стареем.
С каждым днём мы становимся старше и старше!
Кто ест плод с древа власти?
Ты тоже надеешься?
Что ты снова собрал?
Куда ты снова идёшь?
Я убегу от себя.
Я спрячусь в тени этого дерева.
Я сам посадил это дерево.
Или вырвал его.
А потом удалил.
Когда ты относишься к жизни серьёзно.
Я научился играть.
Я стал раздвоенным.
Одна моя сторона идёт в сад.
Другая сторона идёт на работу.
Я больше всего смеялся над собой.