Неизвестен - abu lala mahari
текст песни
24
0 человек. считает текст песни верным
0 человек считают текст песни неверным
Неизвестен - abu lala mahari - оригинальный текст песни, перевод, видео
- Текст
- Перевод
Աբու – Լալա Մահարին,
Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնյակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,
Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
Եվ նրա օրենքները:
Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ,
Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով,
Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, –
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:
Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:
Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:
Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն:
Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:
Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:
Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:
– Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, –
Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը:
Գնա մենավոր վայրերը թափուր,
Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնյակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,
Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
Եվ նրա օրենքները:
Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ,
Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով,
Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, –
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:
Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:
Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:
Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն:
Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:
Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:
Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:
– Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, –
Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը:
Գնա մենավոր վայրերը թափուր,
Абу - Лала Махари,
Знаменитый поэт Багдад,
Жил десятилетия
В великолепном городе Халипхес,
Жил в славе и удовольствии,
Он сидел стол с мощными и омрачами,
Знания и мудрые люди вошли в спор,
Любил и пытался друзьям,
Был и другие - на родине других наций,
Видел и наблюдал за людьми и законами.
И его проницательный дух узнал человека.
Узнал и ненавидел человека
И его законы.
И потому что у женщин и детей не было
Разделил все его богатство на бедных,
Он взял маленький караван своих верблюдов с запасом и едой,
И однажды ночью, когда Багдад вошел в сон
На берегах покрытых тигрисом побережья, -
Тайно покинул город ...
И караван, как Абу - Лала, как нежный мягко,
Он шел спокойно, со сладкой ночью звуковых звонков.
При равном шаге дорога измерялась с помощью каравана и потери,
И грудь сладко зажимала, затопила поля спокойствия.
В мягкости греха Багдад был в роскошных, ярких мечтах Нирума,
В Гулстанах Блобул пел газели со слезой любви.
Фонтаны плакали с яркими бриллиантами смеха,
Аромат и поцелуй были ладанными на четырех сторонах халифа от кичоса.
Караваны звезд Гохара блуждали по дороге,
И все небо было в огне.
Запах гвоздики был прошептал с сказками тысячи и одной ночью.
Ладонь и ель дерева, украшенные на дороге.
И караван был перерывом и выстрелом, и не оглядывался назад.
Неизвестный маршрут был абу - бюджет Лала, лелеялся.
- Иди, всегда иди, мои караваны и иди до конца моих дней.
Вот как Абу Махари Махари, большой поэт, говорил о своем сердце.
Пойти в одинокие места свободными,
Знаменитый поэт Багдад,
Жил десятилетия
В великолепном городе Халипхес,
Жил в славе и удовольствии,
Он сидел стол с мощными и омрачами,
Знания и мудрые люди вошли в спор,
Любил и пытался друзьям,
Был и другие - на родине других наций,
Видел и наблюдал за людьми и законами.
И его проницательный дух узнал человека.
Узнал и ненавидел человека
И его законы.
И потому что у женщин и детей не было
Разделил все его богатство на бедных,
Он взял маленький караван своих верблюдов с запасом и едой,
И однажды ночью, когда Багдад вошел в сон
На берегах покрытых тигрисом побережья, -
Тайно покинул город ...
И караван, как Абу - Лала, как нежный мягко,
Он шел спокойно, со сладкой ночью звуковых звонков.
При равном шаге дорога измерялась с помощью каравана и потери,
И грудь сладко зажимала, затопила поля спокойствия.
В мягкости греха Багдад был в роскошных, ярких мечтах Нирума,
В Гулстанах Блобул пел газели со слезой любви.
Фонтаны плакали с яркими бриллиантами смеха,
Аромат и поцелуй были ладанными на четырех сторонах халифа от кичоса.
Караваны звезд Гохара блуждали по дороге,
И все небо было в огне.
Запах гвоздики был прошептал с сказками тысячи и одной ночью.
Ладонь и ель дерева, украшенные на дороге.
И караван был перерывом и выстрелом, и не оглядывался назад.
Неизвестный маршрут был абу - бюджет Лала, лелеялся.
- Иди, всегда иди, мои караваны и иди до конца моих дней.
Вот как Абу Махари Махари, большой поэт, говорил о своем сердце.
Пойти в одинокие места свободными,
Другие песни исполнителя: