Віктар Шалкевіч - Кухарчыныя дзеці
текст песни

Бадзяўся па сьвеце раз нейкі дзівак
Ў падранай старой марынарцы...
І справа далей адбывалася так:
Надта адной спадабаўся кухарцы.
Яна дзівака да сябе прывяла
На кухню. Ля печы гарачай
Паесьці дала, ўсё што трэба, дала,
А ён ёй за гэта аддзячыў.

Дзівак той на выгляд хоць быў дзіваком,
Але ж меў шалёную мэту —
Жалезнай рукою, цяжкім кулаком
Ураз ашчасьлівіць паўсьвету.
Кажнюськаму — шчасьце!
Ня хочаш — ўцякай!
Злапаюць — то горш яшчэ будзе!
Хай шчасьце кіпіць і цячэ цераз край!
Хай шчасьцем задушацца людзі!

Пакуль ты кухарка, што ж, не наракай!
Рыхтуйся да новае справы!
Вось-вось з трону лясьнецца цар Мікалай,
І ты пакіруеш дзяржавай!
Навучышся, здолееш, гэта прасьцей,
Чым выпіць гарэлкі паўкварты...
Што тычыць тваіх басаногіх дзяцей —
Ўсіх паробім панамі і шляхтай!

Кухарчыныя дзеці — малыя, худыя.
Кухарчыныя дзеці — ад розных бацькоў.
Кухарчыныя дзеці — танклявыя шыі.
Кухарчыныя дзеці — зь іх паробяць паноў.
Паглянем, паглянем, што зь іх выйдзе далей,
З тых кухарчыных дзяцей...

Дзівак у марынарцы зрабіў, што схацеў,
Пакутуюць цяжка праз гэта
Дагэтуль мільёны няўцямных людзей —
Кухаркі пануюць над сьветам.
Нікуды ад сонейка не ўцячы,
Нікуды ад шчасьця ня дзецца —
Ці з бронзы, ці з гіпсу — на кожным пляцы
Дзівак ў паліто і пры кепцы...
Меў словы як семя, пасеяў, што ўбіў,
Шторанку, па добрым сьняданку
Кухарчыныя дзеці ўшчынаюць гульню
Ў паноў, паўпаноў і падпанкаў.
З падранаю сракай, зь дзірой ў галаве,
Ў руцэ — сьцяг ці, можа, спадніца.
Адзін аднаго душыць, топча і б’е —
Абы да карыта дабіцца.

Кухарчыныя дзеці — па вуліцах ходзяць.
Кухарчыныя дзеці — ня сеюць, ня жнуць.
Кухарчыныя дзеці — і псоцяць, і шкодзяць.
Кухарчыныя дзеці — на Бога плююць.
Кухарчыныя дзеці — артыкулы пішуць.
Кухарчыныя дзеці — за праўду ўстаюць.
Кухарчыныя дзеці — на подзьвігі клічуць.
Кухарчыныя дзеці — дыхнуць не даюць.
Чым далей у сьвет — тым гусьцей і часьцей
Ад кухарчыных дзяцей...