Віктар Шалкевіч - Ціхі анёл
текст песни

Я стаміўся гаварыць тыя ж самыя словы,
я стаміўся, я хачу памаўчаць,
а на плошчах ізноў пра народ і пра мову,
пра былое вялічча крычаць…

Падымаюцца з магілаў аблезныя цені,
ў кіпцюрах сатлелых лохмаў сьцягі,
сонца зранку раскідае скупыя праменьні
па зямлі дзе прыходзіцца жыць.

Рэфрэн:
Вуліца, поле, вялікае княства,
жаўрукі ў аблоках зьвіняць…
Вольнаму воля — найвялікшае шчасьце,
нават вецер не дагоніць каня…

Я сяджу, сьмяротна п’яны, ў матчынай хаце
і стагну, што не даюць нам жыцьця,
а яна, мая старая, разумная маці
мне гаворцыць: «Супакойся, дзіця…

Час міне, усё ўстаткуецца, і ты зразумееш:
драць не варта было нават рот,
і бяз вашага крыку ўстане з каленяў
занядбаны, забіты народ…»

Рэфрэн.

Ён — народ — ужо ня верыць ў абяцанкі-цацанкі,
не ідзе лепшай долі шукаць.
Годзе зноў яго пхаць пад чарговыя танкі,
пад чарговыя штандары ўціскаць.

А надыдзе часіна — праз стагодзьдзе, ці болей —
ціхі анёл зь нябёсаў зьляціць,
засьпявае, люд прачнецца і болей
ніколі не засьне ўжо, а пакуль што ён сьпіць…
Ён стаміўся… Ён сьпіць… Ён сьніць
пра
вуліцу, поле, вялікае княства,
жаўрукі у аблоках зьвіняць…
Вольнаму воля — найвялікшае шчасьце,
нават вецер не дагоніць каня…