Dymna Lotva - Самотны Чалавечы Голас
текст песни

Я не ведаю, пра што расказваць...
Пра смерць ці пра каханне?
Ці гэта адно і тое ж... Пра што?
... Мы толькі пабраліся.
Яшчэ хадзілі па вуліцы і трымаліся за рукі,
нават калі ў краму йшлі...
Я казала яму: "Я кахаю цябе".
Але я не ведала яшчэ, як яго кахала...
Але я не ведала яшчэ, як яго кахала!
Не ўяўляла...

Ён пачаў мяняцца —
кожны дзень я сустракала іншага чалавека...
Апёкі выходзілі напаверх...
У роце, на языку, шчоках —
спачатку з'явіліся маленькія болечкі,
пасля яны разрасліся...
Слаёчкамі злазіла слізістая...
Плевачкамі белымі...
Колер твару...
Колер цела...
Сіні... Чырвоны... Шэра-буры...
А яно ўсё такое маё, такое любімае!
Пра гэта не расказаць!
Пра гэта не напісаць!

На маіх вачах...
У параднай форме яго засунулі ў цэлафанавы мех і завязалі...
I гэты ўжо мех паклалі ў драўляную труну...
Нават не далі труну абняць...
Поўзаю ля магілы на каленях...
Заўсёды на каленях...
Мне было дваццаць тры гады...