Jacek Kaczmarski - Ballada feudalna
текст песни

Dawni fornale majątku przywiązani do niego
Bardziej niż każe rozsadek głód miejscowe prawo
Raby tej ziemi wygnani z niej właśnie dlatego
Zwracam się do was dworski pisarczyk i pachoł
Na tyle tu nieważny by grac odważnego

Do czworaków przywykli jak do pięknych domów
Ci co przyszli na wasze jeszcze ciepłe miejsca
Pijąc kłócą się kłócąc nie ufają nikomu
W nocy gardła pełne piekącego szczęścia
Narzekać nienawidzić kląć na ekonomów

Ten żywy nawóz co rano idzie w ziemie czarna
Wzdłuż długich bruzd ospała nadzorców robota
Gnije zgoda panoszy się mowa wulgarna
Ziemia ciągle rodzi dla obcego złota
Pot na niskich czołach oblicza się w ziarnach

Dwór stoi jak stał siedlisko wróbli i kukułek
Chociaż plotka i wróżba przyszłość jakąś tu stwarza
W zmatowiałych salonach gdzie się niegdyś snuły
Karmione pamięcią duchy przodków gospodarza
Ciągle w modzie kolumny i obce statuy!

Zwykle słowa wyszły już z użycia
Wielkimi porozumieć nie można się wcale
Co raz ktoś zawoła o winnych wykrycie
Pan ręką pokazuje mu graniczne pale
Za którymi znikliście wy wygnani w przeżycie

Widzę was nieraz kiedy twarz ukryje w dłoniach
Macie przynajmniej wasze chlubne poniżenie
Gdy wygnanym łuk Ziemi ojczyznę przesłonił
Ciągle taką samą w waszym zapatrzeniu
Stoicie w oddali na wysokich koniach